Japońskie Ministerstwo Ochrony Środowiska objęło tytułem parku narodowego aż 34 obszary. Ostatnie poszerzenie odbyło się w 2017 roku. Powierzchnia parków narodowych w Kraju Wschodzącego Słońca stale się powiększa. Japończycy zdają sobie sprawę z tego, jak ważna jest dbałość o naturę i jej walory. Dlatego wprowadzono dodatkową ochronę w postaci quasi parków. W ten sposób zabezpieczono kolejne 56 obszarów.
Do japońskich parków narodowych i quasi parków przyjeżdża 650 mln turystów rocznie. Tak wysoka eksploatacja japońskiej natury wymaga rozwiniętego systemu ochrony środowiska. Z tego względu poza podziałem na parki narodowe i quasi parki dołącza się rozróżnienie na 4 kategorie specjalnych stref. Ponadto występują jeszcze dodatkowe pola ochrony tzw. Strefa Marine Park (morska fauna i flora) oraz strefa zwyczajna, w której zabrania się stawiania budynków i innych sztucznych obiektów.
Park narodowy Fuji-Hakone-Izu (富士箱根伊豆国立公園) to najpopularniejszy chroniony rezerwat przyrody w Japonii. Niejednokrotnie jego walory krajobrazowe były wykorzystywane w produkcjach filmowych oraz służyły artystom za inspirację. W jego skład wchodzą aż 3 prefektury wraz z tokijską aglomeracją. Dzieli się go na trzy charakterystyczne regiony.
1. Region Fudżi jest najbardziej rozchwytywanym obszarem w parku, a to wszystko dzięki wulkanowi i świętej górze Fudżi wpisanej na renomowaną listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na terytorium rezerwatu znajduje się również 5 Jezior Fudżi, które zostały ukształtowane przez wulkaniczną lawę. Oferują one nie tylko piękny krajobraz, ale również kąpiele w gorących źródłach i szeroką bazę turystyczną.
2. Region Hakone swą sławę zyskał dzięki jednym z najlepszych gorących źródeł wody w Japonii. Miejscowość cieszy się dużą popularnością wśród turystów. Jednak stanowi również idealne miejsce ucieczki od miejskiego zgiełku dla mieszkających nieopodal Tokijczyków. Dodatkowo można korzystać z dobrodziejstw wodnej turystki pobliskiego kraterowego jeziora Ashi.
3. Region Izu został poddany pod ochronę parku narodowego w połowie lat 50 XX wieku. Przyłączono wówczas półwysep Izu, a w latach 60 archipelag 7 wysp Izu. W tej części rezerwatu znajduje się również znana miejscowość wypoczynkowa Atami z licznymi onsenami i plażami. Ponadto jest to świetny obszar dla zwolenników nurkowania.
Największy park narodowy w Japonii Daisetsuzan(大雪山国立公園)jest 10 razy większy od polskiego Tatrzańskiego Parku Narodowego, a jego powierzchnia wynosi 2,2 tys. km2. To oznacza, że Wielkie zaśnieżone góry, bo tak należy tłumaczyć nazwę japońskiego rezerwatu to pasmo 3 wulkanicznych grup górskich. Znajduje się tam aż 16 szczytów, a najwyższy z nich to Mount Asahi (2 291 m n.p.m.). Po górach można poruszać się kolejką linową, co zwłaszcza w zimie ułatwia podziwianie krajobrazu w niesamowitej, śnieżnej odsłonie. Licznie występują tam również gorące źródła wody, jeziora i wodospady.
Park jest znany także z wielu rzadkich gatunków zwierząt i roślin. To miejsce jest naturalnym domem szczególnie dla niedźwiedzi brunatnych, rudych lisów Ezo oraz dla japońskiej piki, czyli szczekuszki urwiskowej (ssak podobny do myszy z rzędu zajęczaków).
Popularnością w regionie cieszy się tzw. Mikuni Pass (三国峠), czyli najwyższa przełącz w regionie. Na wysokości nawet 1139 m w gąszczu drzew przebiega czerwony wiadukt z asfaltową drogą. Znajduje się on na trasie krajowej nr 273 Nukabira National Route (糠 平 国 道). Jest to częsty cel wielu japońskich kierowców, którzy chcą zaznać podróży w morzu drzew, podziwiając z bliska ich wierzchołki.
W obrębie parku Daisetsuzan można odwiedzić również Shikaribetsu Kotan (然別湖コタン) – lodową wioskę igloo. Poza uroczymi śnieżnymi domkami w osadzie znajduje się lodowy bar, labirynt, oraz teatr. Natomiast, gdy zaczyna się ocieplać, turyści przyjeżdżają zobaczyć „rozpływające się” domki.
Zaraz po Daisetsuzan park narodowy Bandai-Asahi (磐梯朝日国立公園) jest drugim co do wielkości rezerwatem w Japonii. Charakteryzuje się swą szeroką różnorodnością terenu. Dzięki temu jest dobrym polem dla początkujących wspinaczy, jak i dla tych zaawansowanych, zdobywających najwyższe szczyty świata. Na obszarze zachowało się bardzo prymitywne i naturalne środowisko. Można podziwiać zachwycające górskie masywy, gęste lasy oraz licznie jeziora, bagna i mokradła. Najwyższym wzniesieniem w parku jest wulkaniczna góra Bandai. Teren oferuje również kąpiele w gorących źródła, trasy spacerowe oraz wspinaczkowe, czy stoki narciarskie.
Bandai-Asahi szczególnie upodobali sobie asceci. Dewasazan to wspólna nazwa 3 gór: Mt. Haguro, Mt. Gassan, Mt. Yudono. Na tych szczytach znajdują się świątynie, które są celem głównie azteckich wspinaczek. Przy szlakach znajdują się kapliczki, monumenty i historyczne miejsca. Dewasazan przez ascetów jest uznawane za miejsce górskiego kultu. Na górze Mt. Haguro znajduje się świątynia Dewa-jinja, do której prowadzi 2446 schodów otoczonych sosnowymi cedrami.
Park Chubu Sangaku (中部山岳国立公園) jest znany głównie z alpejskiego krajobrazu. Obejmuje obszar Północnych Alp Japońskich. W ten sposób nazwano trzy łańcuchy górskie Hida, Kiso oraz Akaishi. Dokonano tego ze względu na podobieństwo do europejskiego pasma. Obszar Chubu Sangaku to góry Hida. Właśnie tam znajduje się wiele trzytysięczników. Jeden z nich to japoński Matterhorn, czyli Yari-ga-take. Jest to drugi najwyższy szczyt Japońskich Alp Północnych o wysokości 3180 m n.p.m. Nazwa Yari (槍) wskazuje na włócznię, która jest wymierzona w niebo. Taki kształt wierzchołka przypomina znajdujący się właśnie w europejskich Alpach Matterhorn.
Popularnością cieszy się także alpejski szlak Tateyama Kurobe Alpine Route (立山黒部アルペンルート), po którym można przemieszczać się pieszo, trolejbusem, kolejką linową lub autobusem. Wiosną oraz latem często odwiedzaną drogą jest korytarz z Bijodaira do Murodo, którego śnieżne ściany o wysokości nawet 20 m wytyczają asfaltową trasę. Panoramę na szlaku można podziwiać z Tateyama Ropeway. Jest to najdłuższa jednostopniowa linia w Japonii, mierzy 1,7 km, a podróż w jedną stronę trwa ok. 7 min. Do najwyższej japońskiej tamy Kurobe Dam (186 m), można dotrzeć kolejką górską, która wjeżdża tunelem przez całą trasę. Ta spektakularna zapora odprowadza aż 15 ton wody na sekundę i wspomaga tamtejszą elektrownię wodną. Obszar może pochwalić się także najwyższym w Japonii wodospadem Shōmyōdaki (称名滝) o wysokości 350 m.
Japonia po wojnie stanęła w obliczu nieracjonalnego gospodarowania zasobami naturalnymi oraz nieustającego poszerzania metropolii. Ogromny potencjał do degradacji natury, jaki drzemie w tamtejszych korporacjach, wymaga od Japończyków podwójnej ochrony środowiska. Nie wystarcza już tylko zabezpieczenie krajowe. Potrzebne jest wsparcie od organizacji ponadnarodowych np. UNESCO. Kraj Kwitnącej Wiśni zajmuje 4 miejsce spośród 46 krajów azjatyckich pod względem ilości obiektów wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO (22). Ponadto na świecie plasuje się w pierwszej dziesiątce, na równi z USA. W międzyczasie powstało też wiele wewnętrznych instytucji oraz aktów prawnych w kwestii ochrony środowiska. Bardzo sławnym dokumentem na korzyść natury jest „Protokół z Kioto” o emisji spalin. Przez ostatnie dziesięciolecia Japonia bardzo uwrażliwiła się na kwestie środowiskowe i mimo rosnących niekorzystnych tendencji dla natury, stara się o nią troszczyć i propagować jej poszanowanie.